مبایعه نامه و قولنامه

مبایعه نامه و قولنامه را یک قرارداد یکسان می‎پندارند.

در واقع می‎توان نام دیگر مبایعه نامه را همان قولنامه دانست.

در بین عموم مردم نیز این دو اصطلاح یک مفهوم را می‎رسانند. اما اگر نوع دیدگاه خود را به یک قرارداد تغییر دهیم، می‎توان گفت تفاوتی بین این نوع قراردادها وجود دارد.

مبایعه نامه در هنگام معامله، تنظیم می‎شود. اما اگر معامله به دلایل مختلف مانند آماده نبودن پول خریدار، در همان زمان انجام نشود، قراردادی که تنظیم می‎شود را قولنامه می‎نامند و بر لزوم ملاقات دیگری تاکید می‎شود.

پس قولنامه را می‎توان یک نوع پیش‎قرارداد نامید، در حالی که این موضوع در مورد مبایعه نامه صدق نمی‎کند.

اقدامات طرفین در هنگام ثبت قرارداد

در هنگام تنظیم مبایعه نامه، دو طرف قرارداد باید بعضی نکات را رعایت کنند که به آن‎ها به طور مختصر اشاره می‎کنیم:

فروشنده باید در مبایعه نامه ذکر کند که در صورت بدقولی خریدار در انجام وظایف مالی خود، می‎تواند به فسخ معامله اقدام کند.
فروشنده باید مشخصات سفته یا چک‎ها را در مبایعه نامه ذکر کند.
خریدار نیز باید ضمانت‎هایی را از فروشنده دریافت کند تا در صورت پشیمانی فروشنده از فروش دارایی خود، بتواند غرامتی را از فروشنده درخواست کند.

باید تمام ملزومات دارایی مورد معامله، در مبایعه نامه ذکر شود

به طور مثال در مورد یک ساختمان مسکونی، تمام موارد مانند انباری و زیرزمین باید ذکر شوند.
در صورتی که دارایی مورد معامله، یک ملک است،

باید در مورد قرار نداشتن ملک در طرح‎های شهرداری و سایر سازمان‎ها تحقیق کرد.
اسناد مربوط به دارایی مورد معامله، به طور دقیق و با جزئیات کامل بررسی شود.
در صورتی که دارایی مورد معامله، تحت مالکیت تنها یک شخص نیست،

باید تمام صاحبان دارایی در هنگام ثبت مبایعه نامه حضور داشته باشند و آن را امضا کنند.
اگر موضوع مورد معامله، ملک است، در مورد نوع کاربری آن تحقیق شود.
در هنگام تنظیم قرارداد، باید از اصل سند دارایی مورد معامله استفاده شود.
گاهی در تنظیم مبایعه نامه‎ها از فرم‎های چاپی استفاده می‎شود.

استفاده از این نوع فرم‎ها باعث نمی‎شود که مبایعه نامه، یک سند رسمی ‎تلقی شود.